Wiem, jak to jest być kobietą. I wiem, że to nieproste zadanie. Bo na nasz świat składają się stereotypy, konwenanse i schematy. Dziewczynie nie wypada. Kobiecie nie przystoi. Dama tak nie robi. Do tego dochodzą wzajemnie wykluczające się oczekiwania. Skromna i delikatna, acz olśniewająca i pewna siebie. Ambitna i aktywna zawodowo, ale piastunka domowego ogniska. Zaradna i zdecydowana, jednak potrzebująca opieki i łagodna. Już zaczyna mi się od tego kręcić w głowie.
Wiele lat ja sama starałam się dostosować do ideału kobiety. Ale to jest jakiś mityczny stwór, coś jak yeti. Każdy o nim słyszał, ale nikt nie wiedział. To jak poszukiwanie świętego graala. Uganiasz się za czymś, co istnieje tylko w legendach. Wielu próbowało, z mizernym skutkiem. To najprostsza droga do szaleństwa. A ja nie chciałam zwariować, choć przyznaję, że byłam bliska obłędu.
Byłam bardzo krytyczna wobec kobiet, ale jeszcze bardziej byłam krytyczna wobec siebie samej. Nie pozwalałam sobie na słabości, i nie dawałam na nie przyzwolenia innym kobietom. Piętnowałam i wyśmiewałam zachowania, które ogólnie przyjęte były jako „babskie”. Byłam silna, dzielna i ambitna. I strasznie nieszczęśliwa i pogubiona. Bo w głębi serca zazdrościłam innym paniom łagodności, delikatności, subtelności, no właśnie…kobiecości.
Co mnie uratowało przed całkowitym postradaniem zmysłów? Miłość! Miłość, która odmieniła całe moje życie. Miłość, która sprawiła, że zobaczyłam świat na nowo. Miłość do siebie samej. Od kiedy pokochałam siebie, świat dokoła zmienił się nie do poznania. Od kiedy pokochałam siebie mogłam dzielić się też miłością ze światem wokoło i ten świat odwzajemnił moje uczucie. Bo prawdą jest, że nie możesz dać czegoś, czego nie masz. I prawdą jest, że to co dajesz, wraca w trójnasób.
